Κύριε Χαρδαλιά Θέλω να παρανομήσω
Σαν πέρυσι τέτοιο καιρό, άλλαξε η ζωή μας. Ένας μικροσκοπικός ιός μας ξεγύμνωσε, μας έδειξε πως, η αρμονία του ανθρώπου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την φύση και την ισσοροπία της μεταξύς μας σχέσης, η αρμονία του ανθρώπου έρχεται μονάχα από την συλλογική φροντίδα των προβλημάτων μας, διότι στον σημερινό κόσμο συνδεόμαστε όλοι μεταξύ μας, σε ένα αχαλίνωτο ιστό. Πέρασε ο χρόνος λοιπόν, οι δύο κρίσιμες βδομάδες όλο και περνάνε και όλο ίδιες μένουν, τα περιθώρια στερέψαν όμως, ο κόσμος θέλει να ζήσει πλην του να επιζήσει. Διότι αυτό που έχουμε τώρα, σίγουρα δεν λέγεται κανονική ζωή, όσες εναλλακτικές και να αναζητήσουμε, δεν είναι αυθεντικό, δεν υπάρχει αυθεντικό πρόσωπο και χαμόγελο μέσα από την μάσκα, όπως δεν υπάρχει αυθεντικό φιλί με μάσκα. Νομίζω πως ακόμη και η ίδια η επιστήμη αποδείχθηκε σκάρτη σε αυτό. Όσο σκληρένουν τα μέτρα, τόσο τα αποτελέσματα χειροτερεύουν.
Γιατί δεν μας εμπιστεύονται; Δεν μπορούμε μόνοι μας να κρίνουμε τι θα μας προφυλάξει και τι όχι από τον κίνδυνο; Πόσα πράγματα είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε πια; Και ποιος ξέρει αν μια μετάλλαξη θα ανατρέψει τα πάντα και θα μας φέρει πίσω στο μηδέν, ή κοντά στο μηδέν; Νομίζω πως παίζουμε με έναν αντίπαλο στο δικό του γήπεδο, στο γήπεδο της μικροβιολογίας, αλλά ας μην ξεχνάμε το γήπεδο του ανθρώπου.
Κάθε μέρα σκέφτομαι όλο και περισσότερο, έχω τριακόσια ψοροευρώ στην άκρη, αξίζει για ένα βράδυ να τα ξοδέψω; Όλο και γέρνει προς το ναι η απάντηση…Να βγω, στον δρόμο να περπατήσω, με μια μπύρα στο χέρι να τραγουδήσω. Να ανέβω παράνομα σε ένα ιστιοπλοικό στην προβλήτα, όπως κάνω καμιά φορά, και να με πάρει ο ύπνος κοιτώντας τα αστέρια σε μια αγκαλιά. Ποιος τα χέζει τριακόσια ευρώ για όλα αυτά!
Κύριε Χαρδαλιά, είμαι ένοχος, θέλω να παρανομήσω!
