Τη ζωή τους στην καραντίνα περιγράφουν δύο φοιτητές του Πανεπιστημίου Κρήτης, στην περιοδική έκδοση του Ιδρύματος.

Η Α., φοιτήτρια του ΠΚ στο Ρέθυμνο, αναφέρει: “Ένα είναι σίγουρο. Η καραντίνα θα αφήσει τρελό υλικό για τους κοινωνικο-ψυχολογικούς ερευνητές.

Η δική μου περίπτωση χωρίζεται σε τρία σκέλη: οικογένεια, μουσική, φίλοι. Η οικογένειά μου πιο ενωμένη και ταυτόχρονα πιο απομονωμένη από ποτέ (καθείς στην οθόνη του έως αργά το βράδυ). Εγώ ανακαλύπτοντας την αγάπη μου για τη μουσική μέσα από ένα μικρό, δανεικό γιουκαλίλι.

Οι φίλοι μου, παλιοί και νέοι, καθημερινοί συνδιαμορφωτές ‘’καραντινάτων’’ αναμνήσεων. Με λίγα λόγια, ήταν μια περίοδος αναθεώρησης, συζήτησης, συγκίνησης και υπομονής.

Μα κυρίως ήταν περίοδος προσεκτικής παρατήρησης, κάτι πολύ πιο χρήσιμο από όσο πιστεύουμε. Μετά από τόσο τρέξιμο, φασαρία, δράση, αντίδραση, μας δόθηκε μια μικρή ευκαιρία να παρατηρήσουμε λίγο καλύτερα εμάς, τους ανθρώπους μας, τον ουρανό. Και τώρα ήρθε η δεύτερη, ίδια και εντελώς διαφορετική”.

Ο Πάνος, δευτεροετής φοιτητής του ΠΚ στο Ηράκλειο, αναφέρει: “Η καραντίνα για εμένα ήταν μία πολύ τραυματική εμπειρία. Λόγω οικονομικών και άλλων προβλημάτων παρέμεινα όλη αυτή την περίοδο στο Ηράκλειο. Κατοικώ σχετικά κοντά στην Πανεπιστημιούπολη Βουτών αλλά μακριά από οποιονδήποτε φίλο και γνωστό μου.

Ένιωθα πολύ θλίψη τρόμο και μοναξιά καθώς δεν ερχόμουν σε επαφή με κανέναν (μόνο με το τηλέφωνο επικοινωνούσα με δικούς μου ανθρώπους) και αυτό λειτούργησε τόσο άσχημα στην ψυχολογία μου που δεν μπορούσα ούτε τα μαθήματά μου να διαβάσω.

Με το πέρας του lockdown και την επανέναρξη των μαθημάτων άρχισα να έρχομαι και να μελετώ στο φοιτητικό κέντρο όπου υπήρχαν και άλλοι φοιτητές κρατώντας πάντοτε αποστάσεις.

Το γεγονός ότι είχα επαφή με άλλα άτομα με έκανε αμέσως να νιώσω καλύτερα και με δραστηριοποίησε ξανά στα μαθήματά μου”.